Yggdrasil
Der Artikl is im Dialekt Obaboarisch gschriem worn. |
Yggdrasil is in da germanischn Mithologie da Nam vo ana Eschn, de wos ois Wejdnbaam an gsamtn Kosmos vakeapad hod. Andare Nam vonam Baam worn woi Mímameiðr oda Læraðr.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/02/AM_738_4to_Yggdrasill.png/260px-AM_738_4to_Yggdrasill.png)
In da Foaschung gehd ma oft davo aus, dass da Wejdnbaam in friara Zeit koa Eschn sondan a Eibm (Taxus sp.) wor.[1]
Etymologie
WerkelnDa Nama Yggdrasil, oidnordisch Yggdrasill, setzt si woarscheinle aus oidnordisch yggr (Fuacht, Schrecken, Schrecklicha; vgl Beinama vom Wodan)‘ und oidnordisch drasill ‚Pferdl‘ zamma.[2] Es gibt oba no vaschiedane andare Deitungen.
Kult
WerkelnIba de Roin vom Yggdrasil im Kult is nix bekannt.[3] Wei Baam owa im germanischn Kult a grouße Roin gspuit ham, is duachaus woarscheinlich, dass des imma aa mit Yggdrasil z doa ghobt hod, aa wenns oft koane Eschn worn. De Donaroach oda de Irminsul word soichane heilign Baam und Kultstättn.[4] Da Maibaam kannt aa a Sinnbuid fia Yggdrasil sein.
De drei Ebenen vo Yggdrasil
Werkeln1. Himme
2. Eadn
3. Untawejd
- Hel
- Hvergelmir
- Niflheim
- Himthusen
- Untawejd vo de Asen zum Fluss Äsir.
- Svartalfheim
Schau aa
WerkelnBeleg
Werkeln- ↑ De Thesn is erschdmois 1911 vo Leopold Fredrik Läffler vadredb worn. Sie wead vo namhaftn Wissenschaftlan befiawortet, zum Beispui vom Franz Rolf Schröder oda vom Jan de Vries. Leopold Fredrik Läffler: Det evigt grönskande trädet vid Uppsala hednatämpel. In: Festskrift til H. F. Feilberg, Svenska landsmålen H. 114. Stockholm usw. 1911, S. 617–696. – Dersejbe: Det evigt grönskande trädet i den fornnordiska mytologien och det fno. ordet barr, fisl. barr. Några ord till försvar. In: Arkiv for nordisk Filologi 30. Lund 1914, S. 112–123. – Jan de Vries: Altgermanische Religionsgeschichte, Band 2: Religion der Nordgermanen. Verlag Walter de Gruyter & Co., Berlin, Leipzig 1937, § 327. Kritisch zum Beispui: Wilhelm Heizmann: Esche – Mythologisches. In: Reallexikon der germanischen Altertumskunde – Bd. 7. 2. Auflage. Verlag Walter de Gruyter, Berlin – New York 1989, S. 563 mit weiteren Nachweisen. Ablehnend zum Beispiel: Rudolf Simek: Lexikon der germanischen Mythologie. 3. Auflog. Kröner Verlag, Stuttgart 2006, S. 496
- ↑ Vagleich Gerhard Köbler: Altnordisches Wörterbuch. 2. Auflog, 2003. Online.
- ↑ Jens Peter Schjødt: Weltenbaum. In: Heinrich Beck, Dieter Geuenich, Heiko Steuer (Hrsg.): Reallexikon der germanischen Altertumskunde – Bd. 23. 2. Auflage. Verlag Walter de Gruyter, Berlin – New York 2006, S. 453
- ↑ Franz Rolf Schröder: Ingunar-Freyr. Verlag Mohr, Tübingen 1941, S. 1–15.
Literatua
Werkeln- Wolfgang Golther: Handbuch der germanischen Mythologie. Leipzig 1875, nei aufgelegt Marix Verlag, 2004
- Hans-Peter Hasenfratz: Die religiöse Welt der Germanen. Ritual, Magie, Kult, Mythus, Freiburg i. Br. 1992, ISBN 3-451-04145-6, S. 120 f.
- Jens Peter Schjødt: Weltenbaum. In: Heinrich Beck, Dieter Geuenich, Heiko Steuer (Hrsg.): Reallexikon der germanischen Altertumskunde – Bd. 23. 2. Auflog. Valog Walter de Gruyter, Berlin – New York 2006, S. 451–453
- Wolfgang Beck: Der Weltenbaum. In: Ulrich Müller und Werner Wunderlich (Hrsg.): Mittelalter-Mythen 5 – Burgen, Länder, Orte. Konstanz 2008, ISBN 978-3-89669-636-6, S. 965–979